Streekmuseum Goeree-Overflakkee

Over dit project

• Welke partijen/partners zijn betrokken bij het project?
  • Streekarchief Goeree-Overflakkee
  • Streekmuseum Goeree-Overflakkee
  • Universiteit Utrecht
  • Rijksscholengemeenschap Goeree-Overflakkee
  • Scholengemeenschap De Prins Maurits
• Wat houdt het project in?

  De laatst levende verhalen over de Ramp van 1953 vastleggen, ontsluiten en toegankelijk maken (ter voorbereiding op de herdenking van 75 jaar Watersnood in 2028)

  In een unieke samenwerking met een aantal scholen ondernemen we een belangrijke missie: het verzamelen, vastleggen en delen van de persoonlijke verhalen en foto’s van overlevenden van de Watersnoodramp van 1953. Dit initiatief streeft ernaar deze kostbare herinneringen te bewaren voor toekomstige generaties en ze te benutten voor wetenschappelijk onderzoek.

  Dit doen we door interviews af te nemen, dorpsbijeenkomsten te organiseren en langs te gaan bij verzorgingstehuizen. De mensen die nu nog leven, waren de kinderen van toen in 1953. Daarom deze titel voor het project.

  Wat maakt dit project bijzonder en duurzaam? Het doorgeven en bewaren van dit erfgoed, omdat we de verhalen en foto’s op de kaart gaan prikken. Zodat toekomstige generaties kunnen zien welke verhalen en foto’s er zijn in hun eigen straat. Kinderen en ouderen worden aan elkaar gekoppeld in dit project, waardoor de gemeenschap wordt versterkt. Verhalen worden doorgegeven. Leven met water zit in het DNA van de mensen van Goeree-Overflakkee. Leven en overleven met het water.

  Is dit project alleen dan voor Goeree-Overflakkee? Nee, want we zoeken ook de verhalen van hulpverleners en moddermeisjes (die kwamen schoonmaken uit heel Nederland!).

• Welke rol heeft of hebben de betrokken erfgoedvrijwilliger(s) binnen dit project?

  Met zo’n 20 vrijwilligers gaan we op pad om bij mensen thuis de verhalen op te halen. Wij interviewen en dit bestaat uit twee of meer gesprekken. Niet alleen om “het verhaal” snel binnen te halen, maar ook om aandacht te hebben voor de mens die “een ramp” heeft meegemaakt. Omdat nog steeds veel mensen niet praten of hebben gepraat over de Watersnood, kan dat nog steeds veel emotie oproepen.

  “Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht” is hier op Goeree-Overflakkee vaak het credo.

  Daarom hebben we ook vrijwilligers die met de afnemers van de gesprekken spreken, omdat rampverhalen je niet altijd koud laten. Daarnaast is er een vrijwilliger die de onbekende foto’s inscant die zich bevinden in particuliere collecties. We vragen of het openbaar mag worden, zodat onbekend fotomateriaal ontsloten wordt.

  Ook zijn er vrijwilligers die watersnoodwandelingen geven. Want het gaat niet alleen om kennis verzamelen, maar ook eilandverhalen vertellen en doorvertellen.

• Welke betekenis heeft/had het project in de eigen organisatie of in de directe omgeving?

  Het project heeft een diepgaande betekenis voor zowel onze organisatie als de directe omgeving. Door dit initiatief komen onbekende verhalen en foto’s van de Watersnoodramp van 1953 weer naar boven. Mensen delen hun ervaringen, en kinderen horen hun ouders dingen vertellen die ze nooit eerder wisten. Deze verhalen en foto’s zijn stuk voor stuk parels vol emotie en historische waarde.

  Als museum hebben we de missie om de verhalen van het eiland te vertellen en door te geven. Dit project is een ware parel, omdat het niet alleen kostbare herinneringen verzamelt, maar ook de gemeenschap versterkt door jong en oud met elkaar te verbinden. Het doorgeven van deze verhalen zorgt ervoor dat de geschiedenis levend blijft en dat toekomstige generaties kunnen leren van het verleden.

  Ons project richt zich op het bewaren en doorgeven van verhalen en foto’s, en draagt bij aan een duurzame leefomgeving door erfgoed als verbindend element te gebruiken. Erfgoed werkt verbindend en biedt mogelijkheden als startpunt voor samenwerkingen en gemeenschapsvorming.

• Waarom zou dit project volgens de genomineerde de Erfgoedparel moeten winnen?

  Ons verleden

  Door de persoonlijke verhalen en foto’s van de Watersnoodramp van 1953 te verzamelen, bewaren wij een cruciaal deel van onze lokale geschiedenis. Deze verhalen zijn niet alleen waardevol voor de huidige generatie, maar ook voor toekomstige generaties die willen leren over hun erfgoed.

  Gemeenschapsversterking

  Het project brengt jong en oud samen. Kinderen horen de verhalen van ooggetuigen, wat diepe indruk maakt. Ook respect voor oudere generatie volgt daaruit.

  Vernieuwde aanpak: Door verhalen en foto’s op een kaart te prikken, maken wij het erfgoed toegankelijk op een vernieuwende manier. Niet alleen maar door het uitgeven van een boek zeg maar. Dit maakt het mogelijk voor mensen om de geschiedenis van hun eigen straat of buurt te ontdekken, wat een diepere verbinding met hun omgeving creëert. Vanaf de bank en op je mobiel wordt ons erfgoed toegankelijk gemaakt.

  Emotionele impact

  De verhalen die worden opgehaald zitten vol emotie. Gradatie in hoe ""erg"" verhalen zijn speelt op het eiland een rol. Dit willen we doorbreken. Iedereen maakte de ramp mee. Wel of niet zonder dodelijke gevolgen.

  Duurzaamheid

  De verhalen en foto's ontsluiten we en geven we door aan huidige en toekomstige generaties. Erfgoed werkt verbindend en biedt mogelijkheden voor samenwerkingen en gemeenschapsvorming.

  Wetenschappelijke bijdrage

  De verzamelde verhalen en foto’s worden gebruikt voor wetenschappelijk onderzoek door middel van de samenwerking met de Universiteit van Utrecht, wat bijdraagt aan een breder begrip van de impact van de Watersnoodramp.

  Dit project is een ware parel die niet alleen het erfgoed bewaart, maar ook de gemeenschap versterkt en inspireert.